Opis brylantu czyli tajemnicze 4C

Przy określaniu cech i jakości brylantu a przez to także jego ceny stosuje się zasadę 4C czyli czterech właściwości: masy, czystości, barwy i szlifu (z angielskiego: carat, clarity, color, cut).

Masa

Masa brylantu podawana jest w karatach (ct)

1 ct = 0,200g czyli 1 gram brylantu ma masę 5 ct.
Nazwa „karat” wzięła się od greckiego słowa „keration” oznaczającego strączek drzewa karobowego zwanego też „chlebem świętojańskim”. Wysuszone nasiona tego drzewa mają jednolity rozmiar i masę 0,2 g. W czasach Imperium Rzymskiego służyły aptekarzom i jubilerom jako odważniki. Masa 1 karata została przeliczona na 0,2g w systemie metrycznym dopiero w roku 1907.

Czystość

Całkowicie czyste brylanty zdarzają się niezmiernie rzadko. Prawie wszystkie zawierają jakieś wewnętrzne zabrudzenia, pęknięcia lub wrostki obniżające przejrzystość. W opisie czystości brylantu obowiązują następujące symbole: LC, FL, IF (Loupe Clean, Flawless, Internally Flawless)
Oznacza najwyższą czystość gdzie pod standardową lupą o powiększeniu 10x nie da się stwierdzić żadnych wewnętrznych wrostków lub innych uszkodzeń.
VVS1, VVS2 (Very Very Slightly Included)
Czystość gdzie przy badaniu lupą 10x stwierdzenie wrostków lub uszkodzeń jest bardzo trudne do wykrycia.
VS1, VS2 (Very Slightly Included)
Czytość gdzie kamień oceniany gołym okiem wydaje się pozbawiony wrostków lub uszkodzeń a pod lupą 10x ich wykrycie jest stosunkowo łatwe.
SI1, SI2 (Slightly Included)
Czystość przy której z trudem ale da się dostrzec gołym okiem wrostki i uszkodzenia a przy badaniu lupą 10x sa one bardzo widoczne.
P1, P2, P3 / I1, I2, I3 (Pique / Included)
Czystość gdzie wrostki i zabrudzenia są łatwo widoczne gołym okiem.

Barwa

Zakres kolorów rozciąga się od całkowicie bezbarwnego aż po żółtawy. Nieduży odsetek stanowią brylanty określane jako „fantazyjne” posiadające żywą barwę żółtą, czerwoną, różową, zieloną, brązową lub nawet czarną. Brylant całkowicie bezbarwny lub biały określany jest jako najczystsza biel + i oznaczany literą D.

Szlif

Dobry szlif wydobywa z kamienia najkorzystniejsze walory estetyczne i optyczne określane mianem brylancji. Współczesny szlif brylantowy został opracowany w 1919 roku przez belgijskiego matematyka Marcela Tolkowskiego. Diament formy okrągłej oszlifowany pełnym szlifem brylantowym to BRYLANT. Pełny szlif brylantowy zawiera nie mniej niż 57 płaszczyzn (56 fasetek i tafla).

Szlif jest najtrudniejszym do oceny elementem „czterech C”. W ocenie szlifu bierze się pod uwagę proporcję szlifu, symetrię i jakość polerowania. Idealny szlif to taki, w którym następuje całkowite wewnętrzne odbicie światła dając najwyższą brylancję i "życie" kamienia. Zwykle podaje się cztery stopnie jakości szlifu: poor, fair, good, excellent.