Tradycyjne techniki jubilerskie - Nielo

Nielo to technika zdobienia powierzchni przedmiotów rodzajem masy o charakterystycznej grafitowej barwie i szklistym połysku. Technika niello polega na wypełnieniu wgłębień rysunku wyrytych w płaszczyźnie metalu, łatwo topliwą sproszkowaną kompozycją metali (siarczku srebra, ołowiu, miedzi) oraz siarki i roztworu boraksu, tworzących razem masę. W zależności od wzajemnych proporcji składników barwa niello może być szara, aż po czarną.
Pod wpływem słabego ognia, który nie narusza metalowego podłoża, masa niella stapia się w wyżłobieniach, a po zeszlifowaniu jej nadmiaru obiekt poleruje się. W końcowym efekcie otrzymuje się czarny rysunek na jasnym naturalnym podłożu metalu (złota, srebra, miedzi, mosiądzu, żelaza). Istota zawsze polega na kontraście jasne-ciemne, podobnie jak w technice sgraffita. Przedmioty dekorowane za pomocą niello dają efekty pozornie podobne do emalii.
Niello jest elastyczne i rozciągliwe, nie osiąga szklistego połysku emalii. W technice niello uzyskuje się cieńszy i subtelniejszy rysunek w porównaniu z emalią. Niello jest całkowicie nieprzeźroczyste, nie robi wrażenia nałożonej dekoracji, ale inkrustacji i jest techniką trwalszą od emalii. Było często używane do zdobienia broni. Technika znana od starożytności, szczególnie popularna w średniowieczu.

Techniką Niela można uzyskać bardzo skomplikowane wzory a stopień komplikacji zależy jedynie od zdolności grawera wykonującego tak zwaną bazę pod nielo.

Source: Knobloch - Złotnictwo

Zastawniak - Złotnictwo i probiernictwo